Από καιρό τώρα ήθελα να γράψω ένα άρθρο/ύμνο στις παιδικές αναμνήσεις και επιτέλους ήρθε η ώρα. Ο φίλτατος Γιώργης Μίναρος είναι ο εμπνευστής του άρθρου και δεν θα το κρύψω. Βέβαια το άρθρο θα κυμανθεί σε τελείως διαφορετικό κλίμα από το αρχικά προγραμματισμένο άρθρο του Γιώργη, το οποίο είχε ως σκοπό να μας υπενθυμίσει παλιές αγαπημένες ατάκες, διαφημίσεις, κτλ (π.χ. Μη κουνηθεί κανείς!!! Θα φωνάξω τον Mαξ!). Συγγνώμη Γιώργη που κλέβω την ιδέα σου αλλά αν θυμάσαι χρωστάς κέρασμα από τη γιορτή σου, τότε που νόμιζα ότι σε λένε Δημήτρη. Είμαστε πάτσι.
Ήρθε η ώρα αδέρφια να αναπολήσουμε όλες αυτές τις στιγμές, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, να νιώσουμε ο ένας το δάχτυλο του άλλου στον πάτο μας. Μην ντραπείτε να πείτε ότι γουστάρατε τη γιαγιά σας. Ότι χώσατε τρομαγμένοι την τσαπού σας στην ντουλάπα όταν η αδερφή σας άνοιξε απότομα την πόρτα του δωματίου σας και παραλίγο να σας δει να την παίζετε. Τότε που με οργή της φωνάξατε: “Δεν μπορεί να ντυθεί κανείς σε αυτό το σπίτι?”, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μην αντιληφθεί κάτι. Εκφράστε ελεύθερα τα αισθήματά σας.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Εύγε Μυρωδιά για την ωδή στα παιδικά μας χρόνια!
Αυτό μόνο ,τίποτε άλλο!
Επειδή οι αναμνήσεις με πνίγουν θα συνεχίσω..
Τι να πρωτοθυμηθώ!
Τα βυζιά της γιαγιάς μου ή τις νουμότριχες της ξαδέρφης μου που ξεπρόλαβαν απο το αραχνούφαντο μποξεράκι της (trend της εποχής)και έκαναν την 9χρονή τσαπού πέτρα..
Πως να ξεχάσω τα ντουζ μετά την θάλασσα που κάναμε με τον κυρά μας η μαμή και του έπεφτε συνεχώς το σαπούνι και έσκυβε προκλητικά να το πιάσει..
Από μικρό είχε ταλέντο και κλίση αυτό το παιδί!
Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω και τις εκδρομές στο εξωτερικό με τους γονείς, όπου αναγκαζόμουν να τραβήξω μαλακία στις τουαλέτες των μουσείων ή των McDonalds λόγω ότι ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς μου και δεν είχα το απαραίτητο privacy...
(αχ ,θυμήθηκα το Λούβρο..Έπαιρνα μάτι την Τζοκόντα και πήγαινα τρέχοντας στην τουαλέτα!)
Ούτε θα ξεχάσω πως έγινε για πρώτη φορά άντρας γνωστός συνβλόγγερ μαμώντας την κλειδαρότρυπα της ντουλάπας σε μία προσπάθεια να κρυφθεί και να μην καταλάβει η αδερφή του ότι την παίζει!
Αχ και τι δεν θυμήθηκα τώρα.
Δεν θυμήθηκα όλα τα αχ! του Ασκητή όταν πρωτοξεκινάγαμε τους πειρματισμούς και ήταν η σειρά του...Αχ..βασταγερέ μου...
Δεν θυμήθηκα τα πρώτα μου κατουρήματα στο νιπτήρα του μοναστηριού που με πήγαινε η γιαγιά.. Αχ γιαγιούνι μου...
Δεν θυμήθηκα τα ζουμερά βυζόμπαλα των 6 χρονων συμμαθητριών μου. Αχ τις ζουζούνες μου...
Δεν θυμήθηκα όταν πρωτοέκοψα το άνθος του Παργαλάτσου τη στιγμή που ξεσκάλωνε ένα γκιώνη. Σαν χτες δεν το θυμάμαι που έκπληκτος αναφώνησε "Ποτς Γκένεν Αυτό?".Το καλό μου...
Δεν θυμήθηκα την πρώτη επαφή του Spiros με ρακέτα, ή καλύτερα της ρακέτα με τη πρωκτική απόληξη του Spiros. Αχώριστοι μέχρι σήμερα τα μανάρια μου...
Αν τα θυμηθώ θα σας πώ όμως.
Τί ωραίες φανταστικές (μακάρι να ήταν και πραγματικές) στιγμές μου θύμισες Κυρά μου; Με έκανες να κλάψω τόσο δυνατά που χέστηκα πάνω σου. Λύγισα από τις γλυκιές σου αναμνήσεις όπως το στραβό καβλί του Μυρωδιά. Τί να θυμηθώ; Τότε που προσπαθούσε να κατουρήσει και κατάβρεχε (με το αγέρωχο συντριβανάτο στυλ του) τον Μίναρο που βρισκόταν 0,00000000001 μέτρα στα αριστερά του. Στραβωμένος προς τα αριστερά γαρ και κάτοχος υπερβολικών προσόντων (0,00000000000001 εκατοστά - τρέμε John Holmes)!!! Σταματάω εδώ γιατί έχω βρέξει ολάκερο το μέρος από τα δάκρυα που αναβλίζουν με ταχύτητα φωτός από τα μάτια μου και εφάπτονται στα ροδοCOCKινα μάγουλα μου, καταλήγοντας στην μικρή λιμνούλα (10.000 στρέμματα)... Φοβερή συγκίνηση...
Δημοσίευση σχολίου