Μιαν εσωτερικήν αναμπουμπούλα με τυραννάει από ψες αναγνώστη και δια αυτό το λόγο θα ξεσπάσω απάνω σου, λες και ήσουν η αιτία του αναψοκοκκινισμού μου, έτσι για να φύγει το πρήξιμο, να ανακουφιστώ έστω στιγμιαία.
Θα σε βρίσω κατάφατσα άμα χρειαστεί, ωσάν να ήσανε το πιθηκοειδές που μπορεί και μου διαταράσσει την ψυχική μου (αν)ισορροπία.
Εχθές ήμανε του πεθαματού και είχα ανεβάσει θερμοκρασία, είχε μπει ο κόφτης και έκανα ανάποδα τιμόνια να σώσω την παρεκτροπή μου και το επακόλουθο ξέσπασμα αφού ένα υποτονικό δίποδο, αληταράς ωστόσο, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αβάσταχτη απυθμενότητα του δεν είναι. Το 'χω ξαναπεί ότι η πιπεριά είναι τζάμπα και διανέμεται δωρεάν καθημερινά εδώ και εκεί αλλά δεν μπόραγα να φανταστώ ότι έχει τόσο ευρεία κατανάλωση.
Διατί από όταν ήμανε μισό μέτρο κωλοπαίδι είχα διαπιστώσει τον απειρισμό της συνάρτησης βλακείας και χαζομάρας αλλά για άλλη μια φορά μου 'ρθε απο κει που δεν κοίταζα και σαν Αντωνάκης το 'πνιξα στην κλειστή γωνία.
Η βλακεία εξορισμού δεν είναι έξυπνη, ούτε καν πονηρή. Είναι όμως, δημιουργική και εφευρίσκει ολοένα και πιο σουρεαλιστικές μεθόδους να στον ακουμπήσει από πίσω.
Ντύνεσαι, πλένεσαι και κει που παένεις ευθύγραμμα και ομαλά προς την εσωτερική γαλήνη, τσουπ εμφανίζεται ένα δίποδο και μαγαρίζει τον πρωκτό του εγκεφάλου σου, με την καλή την έννοια. Εκεί που όλα βαίνουν καλώς, πετάγεται ωσάν πορδή μια κουράδα και ανατρέπει ολάκερη την σταθερή ροή του χρόνου, αφήνοντας μια εγκεφαλική μύξα πάνω στο χωροχρονικό συνεχές.
Δεν θα ήσαν παράλογο να υποθέσω πως ένα και ένα κάνουν δύο γενικώς, αλλά τα τελευταία δυο μερόνυχτα διαπιστώνω πως ίσως να χρειάζεται τροποποίηση η παραπάνω αξιωματική υπόθεση.
Και σε ρωτώ εσένα, αναγνωστικό μου κοινό, πρώην τρύπιο και νυν μπαλωμένο, θα ήμανε λάθος να αρπάξω το δίποδο από το λαιμό να το δαγκάσω ξεσκίζοντας το λαρύγγι του και εν συνεχεία να απολαύσω το αίμα του, σε ψηλοτάκουνο ποτήρι?
Να του μπάσω στον οισοφάγο μια γκέι μπεκάτσα, να του ξεσκίσει στον πούτσο το φάρυγγα?
Απλά ρωτώ, ήπια και με σύνεση.
Διατί με πιο δικαίωμα κύριε, θα μου δημιουργείτε εσείς ζαλιζαρχιδίαση?
Ήσαντε και ψες τόσο μεγάλα τα μαστάρια σας δια να μας περιλούσσετε με σάπιο γάλα με απώτερο στόχο την εγκεφαλική γάγγραινα και του επακόλουθου -αυτονοήτως- ευνουχισμού της εγκεφαλικής μας δραστηριότητος?
Μήπως -όπως λέει και ο πολύ Τζίμιους καλλιτέχνης- να σας βάλω μια φασολάδα να μας κλάσετε τα αρχίδια?
Θα δανειστώ μια ατακοειδή φράση του φίλου Φρίντριχ: "Ψάχνω μεγάλους ανθρώπους, βρίσκω μόνο πιθήκους του ιδανικού τους".
Δυστυχώς, παραπροϊόν της παραπάνω φράσης είναι η κατακόρυφη άνοδος του επίπεδου του ποστ και για αυτό κοτσάρω ευθύς αμέσως μερικά βρωμόλογα για να το ξαναστείλω εκεί που ήσαν: Χαρδαβδέλας, Pretender εντέρης, Καραμάν Αλής, Μπουμπούκος, Παναγιωταρέα (Παναγία μου μακρυά μας), Καρατζαφύρερ κ.α.
Ωχ γαμώτο μου ξέφυγε. Το 'ριξα πολύ χαμηλά, οπότε πάρε άλλη μια ατάκα μεγάλου αναστήματος δια να το ισορροπήσω και πάλι(του ιδίου): "Οι πιο πνευματικοί άνθρωποι, με την προϋπόθεση ότι είναι και οι πιο θαρραλέοι, βιώνουν από μακριά τις πιο αλγεινές τραγωδίες: γι' αυτό όμως τιμούν την ζωή, γιατί τους αντιτάσσει την μεγαλύτερη της αντιπαλότητα."
Εδώ βεβαίως αν δεν το κατάλαβες γλύφω τα παπάρια μου, αλλά είναι απαραίτητο δια να συνέλθω από το σοκ, πρέπει να ορθοποδήσω, να μπορέσω να ξεπεράσω το πρόβλημα στύσης που εμφανίζει η ψυχική μου υγεία, δια να μπορώ μελλοντικώς να συνουσιάζομαι με την απλή καθημερινότητα με γόνιμα αποτελέσματα. Είναι γνωστό πως ο πνευματικός αυτοπεοθηλασμός είναι πηγή ηδονής και είναι το λιγότερο συγκρίσιμος με τη συνήθη πίπα. Γιατί για τον σωστό πεοθηλασμό χρειάζεται αγάπη, και ποιος αγαπά περισσότερο το διανοητικό μου πέος από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εντάξει καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνεις Χριστό από αυτά που λέω αλλά α πραζ, το κάνω για το καλό σου και αυτό που μόλις είπα το εννοώ αρκεί εσύ να είσαι εγώ και εγώ εσύ.
Και επανέρχομαι στο υποκείμενο.
Σας σκίστηκαν κύριε τα στριγκάκια? Μην σκούζετε, 'γω 'μαι δω. Θα χωθώ υποχθονίως στην μπουγάδα της γειτόνισσας να ξοκλέψω δυο τρία, να σας τα δώκω.
Εσάπησαν τα αγγούρια που είχατε στο ψυγείο σας και δεν μπορείτε να δροσιστείτε? Μην απελπίζεστε, μπορείτε να δώκετε στον πολύτιμο εαυτό σας την απόλαυση μιας εντονότερης αφόδευσης.
Διατί για να λέμε και καμιά αλήθεια, η αφόδευση είναι παρά φύσιν συνουσία με αντίστροφη φορά.
Και ρωτώ τρεμάμενος ξανά και ενώ τα σάλια μου ρέουν άφθονα μαζί με το αφρώδες περιτύλιγμα τους -εκ θυμού προερχόμενο- μήπως να σας δάνειζα κύριε το δονητή της γιαγιάς ενός φίλου μου να επισκευάζατε την καμένη φλάντζα σας?
Μήπως να σας χάριζα με στοργή ένα μπολ μουχλιασμένα κεφτεδάκια, δια να ξερνάγατε τη χολή από τα εντόστια σας?
Ή έστω να σας δώριζα, πενθώντας για την ημέρα γεννήσεως σας, μια καπουτσινιέρα να εισέλθετε εντός της ωσάν εσπρέσο, να φιλτραριστείτε και να αποβάλετε τοιουτοτρόπως την επικίνδυνη μαλακία σας?
Φιλικά ρωτώ.
Και εχθρικά απαντώ: όλα είναι μάταια σε ένα κόσμο που σχεδιάστηκε από την αρχή λάθος, με ένα αργοκίνητο μηχανισμό εξέλιξης. Να τον χέσω και το Δαρβίνο και τις μαλακίες περί φυσικής επιλογής και πέη μπλε. Ο μηχανισμός αναγνώστη, -για να αντιληφθείς το πρόβλημα- είναι πιο αργοκίνητος και από τον ΟΤΕ το ενενήντα κάτι, σκατά εξέλιξη. Τόσα χρόνια και τα κόπρανα ακόμα επιπλέουν. Κύριε έχετε κάμει λάθος, αυτό δεν είναι φυσική επιλογή, είναι ψευδοράντομ διαδικασία. Εγώ σε τι φταίω να εντοπίζω με την ρινική μου κοιλότητα την μπόχα? Θες εξέλιξη, τα σκατά δεν επιπλέουν τέλος, στείλε τα στον πάτο να χαιρετάνε φύκια. Ουστ επιτέλους, γαμώ την Παναγία.
Άντε να μου γαμηθείτε όλοι σας, ξεσκισμένες Αγλαϊες. Στο διάλο.
Που πετάγεται η κάθε Ματθίλντη να μας αποδείξει ότι δεν είναι σκέτο κρέας.
(Περνούν τα λεπτά και έτσι η οργή χαραμίζεται λίγο λίγο και επιστρέφει η λογική? δεν είμαι σίγουρος, οψόμεθα)
Κατανοώ βεβαίως ότι κάποιος αποτυχημένος, είναι σχεδόν αδύνατο να κατασκευάσει ένα πνευματικό ανοσοποιητικό σύστημα, ικανό να σηκώσει το ασήκωτο βάρος του τίποτα που έχει γίνει, αλλά αυτή η διαπίστωση είναι αρκετή για να μπορέσω για άλλη μια φορά να μην μιλήσω, κατανοώντας τα δίποδα που με περιτριγυρίζουν?
Είναι αρκετή η διαπίστωση της κατάντιας κάποιου, και της βαθύτερης ρίζας αυτού του ξεπεσμού, έτσι ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί η κάθε του πράξη?
Μπορείς να συμπαθήσεις ή απλά να δικαιολογήσεις τον Κούγια επειδή είναι ενάμισι μέτρο, τον έχει -με το συμπάθειο- τεσσεράμισι εκατοστά και ως παιδί τον είχαν ταράξει στη φάπα, με αποτέλεσμα -είναι αυτονόητο- να έχει τιγκάρει στο κόμπλεξ?
Έχετε πρόβλημα κύριε? Να πάτε στον γιατρό σας. Απάνω μας θα θεραπευτείτε?
Πως να το πω πιο απλά?
Όλη μέρα να τον παίζεις δεν μεγαλώνει άλλο. Δυόμιση εκατοστά σου 'δωκε ο Κύριος? Ε πάρτο απόφαση, που να βαράς τον κώλο σου κάτω με τόσο θα ψοφήσεις. Άντε να του χώσεις και μια τρόμπα να τον κάνεις πέντε. Παραπάνω γιοκ. Αντί να μυξοκλαίγεσαι πάνε μάθε τις τεχνικές του Στινγκ, να γαμάς για τριαντα-δύο ώρες συνεχόμενα μπας και καταλάβει κάτι το μωρό σου. Είναι τόσο απλό.
Και τώρα αναγνώστη θα ρίξω περίτεχνα την τελευταία πινελιά στα λεγόμενα μου, αυτήν που θα απογειώσει το νόημα, τη σταλαματιά που θα μετουσιώσει το μέτριο σε αριστούργημα, αυτό που από Τάσο Πάντο θα με μετατρέψει σε Λιονέλ Μέσι σε χρόνο ντι τι (που λέει και ο τοιούτος). Τσίμπα λοιπόν:
Οι χειρότερες συμπεριφορές έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις.
ΥΓ:
Οφείλω να αναφέρω πως στο άνγκερ μάνατζμεντ με βοήθησε τα μέγιστα η μουσική της Καραϊνδρου. Για τους αδαείς η εν λόγω καλλιτέχνιδα γράφει τη μουσική για τις ταινίες του Αγγελόπουλου.
Δράττομαι της ευκαιρίας και στοχεύοντας το σινεφίλ κοινό, αναφέρω ενδεικτικά κάποια από τα αριστουργήματα του εν λόγω σκηνοθέτη:
"Ο Μελισσοκόμπος", "Το Φλέμα του Οδυσσέα", "Ανα-Παράταση", "Ωμέγα Λέξαντρος", " Το Ποίον στην Ομίχλη", "Το μετέωρο Βλήμα του Πελαργού", "Τα Ξύνει στα Κύθηρα", "Το λιβάδι που ΔΑΠίζει", "Οι Κυνη-Γιοί", "Α! Φίνα, επιστροφή στην Ακρόπολη" κ.α.
ΥΓ2:
Υπερπανόπτα Μίναρε ζητώ συγνώμη για την αποχή μου από τον ρόλο του θρησκευτικού ηγέτη που κατέχω σε αυτό το βλογ. Οφείλω να αναλάβω τις ευθύνες μου. Ωσάν Πάκης λοιπόν και για λόγους ευθιξίας σου υποβάλω την παραίτηση μου. Αν δεν γίνει δεκτή, καθαρά για λόγους αναισθησίας δεν θα επιμείνω (πιτσιρίκο?).
Θα σε βρίσω κατάφατσα άμα χρειαστεί, ωσάν να ήσανε το πιθηκοειδές που μπορεί και μου διαταράσσει την ψυχική μου (αν)ισορροπία.
Εχθές ήμανε του πεθαματού και είχα ανεβάσει θερμοκρασία, είχε μπει ο κόφτης και έκανα ανάποδα τιμόνια να σώσω την παρεκτροπή μου και το επακόλουθο ξέσπασμα αφού ένα υποτονικό δίποδο, αληταράς ωστόσο, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αβάσταχτη απυθμενότητα του δεν είναι. Το 'χω ξαναπεί ότι η πιπεριά είναι τζάμπα και διανέμεται δωρεάν καθημερινά εδώ και εκεί αλλά δεν μπόραγα να φανταστώ ότι έχει τόσο ευρεία κατανάλωση.
Διατί από όταν ήμανε μισό μέτρο κωλοπαίδι είχα διαπιστώσει τον απειρισμό της συνάρτησης βλακείας και χαζομάρας αλλά για άλλη μια φορά μου 'ρθε απο κει που δεν κοίταζα και σαν Αντωνάκης το 'πνιξα στην κλειστή γωνία.
Η βλακεία εξορισμού δεν είναι έξυπνη, ούτε καν πονηρή. Είναι όμως, δημιουργική και εφευρίσκει ολοένα και πιο σουρεαλιστικές μεθόδους να στον ακουμπήσει από πίσω.
Ντύνεσαι, πλένεσαι και κει που παένεις ευθύγραμμα και ομαλά προς την εσωτερική γαλήνη, τσουπ εμφανίζεται ένα δίποδο και μαγαρίζει τον πρωκτό του εγκεφάλου σου, με την καλή την έννοια. Εκεί που όλα βαίνουν καλώς, πετάγεται ωσάν πορδή μια κουράδα και ανατρέπει ολάκερη την σταθερή ροή του χρόνου, αφήνοντας μια εγκεφαλική μύξα πάνω στο χωροχρονικό συνεχές.
Δεν θα ήσαν παράλογο να υποθέσω πως ένα και ένα κάνουν δύο γενικώς, αλλά τα τελευταία δυο μερόνυχτα διαπιστώνω πως ίσως να χρειάζεται τροποποίηση η παραπάνω αξιωματική υπόθεση.
Και σε ρωτώ εσένα, αναγνωστικό μου κοινό, πρώην τρύπιο και νυν μπαλωμένο, θα ήμανε λάθος να αρπάξω το δίποδο από το λαιμό να το δαγκάσω ξεσκίζοντας το λαρύγγι του και εν συνεχεία να απολαύσω το αίμα του, σε ψηλοτάκουνο ποτήρι?
Να του μπάσω στον οισοφάγο μια γκέι μπεκάτσα, να του ξεσκίσει στον πούτσο το φάρυγγα?
Απλά ρωτώ, ήπια και με σύνεση.
Διατί με πιο δικαίωμα κύριε, θα μου δημιουργείτε εσείς ζαλιζαρχιδίαση?
Ήσαντε και ψες τόσο μεγάλα τα μαστάρια σας δια να μας περιλούσσετε με σάπιο γάλα με απώτερο στόχο την εγκεφαλική γάγγραινα και του επακόλουθου -αυτονοήτως- ευνουχισμού της εγκεφαλικής μας δραστηριότητος?
Μήπως -όπως λέει και ο πολύ Τζίμιους καλλιτέχνης- να σας βάλω μια φασολάδα να μας κλάσετε τα αρχίδια?
Θα δανειστώ μια ατακοειδή φράση του φίλου Φρίντριχ: "Ψάχνω μεγάλους ανθρώπους, βρίσκω μόνο πιθήκους του ιδανικού τους".
Δυστυχώς, παραπροϊόν της παραπάνω φράσης είναι η κατακόρυφη άνοδος του επίπεδου του ποστ και για αυτό κοτσάρω ευθύς αμέσως μερικά βρωμόλογα για να το ξαναστείλω εκεί που ήσαν: Χαρδαβδέλας, Pretender εντέρης, Καραμάν Αλής, Μπουμπούκος, Παναγιωταρέα (Παναγία μου μακρυά μας), Καρατζαφύρερ κ.α.
Ωχ γαμώτο μου ξέφυγε. Το 'ριξα πολύ χαμηλά, οπότε πάρε άλλη μια ατάκα μεγάλου αναστήματος δια να το ισορροπήσω και πάλι(του ιδίου): "Οι πιο πνευματικοί άνθρωποι, με την προϋπόθεση ότι είναι και οι πιο θαρραλέοι, βιώνουν από μακριά τις πιο αλγεινές τραγωδίες: γι' αυτό όμως τιμούν την ζωή, γιατί τους αντιτάσσει την μεγαλύτερη της αντιπαλότητα."
Εδώ βεβαίως αν δεν το κατάλαβες γλύφω τα παπάρια μου, αλλά είναι απαραίτητο δια να συνέλθω από το σοκ, πρέπει να ορθοποδήσω, να μπορέσω να ξεπεράσω το πρόβλημα στύσης που εμφανίζει η ψυχική μου υγεία, δια να μπορώ μελλοντικώς να συνουσιάζομαι με την απλή καθημερινότητα με γόνιμα αποτελέσματα. Είναι γνωστό πως ο πνευματικός αυτοπεοθηλασμός είναι πηγή ηδονής και είναι το λιγότερο συγκρίσιμος με τη συνήθη πίπα. Γιατί για τον σωστό πεοθηλασμό χρειάζεται αγάπη, και ποιος αγαπά περισσότερο το διανοητικό μου πέος από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εντάξει καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνεις Χριστό από αυτά που λέω αλλά α πραζ, το κάνω για το καλό σου και αυτό που μόλις είπα το εννοώ αρκεί εσύ να είσαι εγώ και εγώ εσύ.
Και επανέρχομαι στο υποκείμενο.
Σας σκίστηκαν κύριε τα στριγκάκια? Μην σκούζετε, 'γω 'μαι δω. Θα χωθώ υποχθονίως στην μπουγάδα της γειτόνισσας να ξοκλέψω δυο τρία, να σας τα δώκω.
Εσάπησαν τα αγγούρια που είχατε στο ψυγείο σας και δεν μπορείτε να δροσιστείτε? Μην απελπίζεστε, μπορείτε να δώκετε στον πολύτιμο εαυτό σας την απόλαυση μιας εντονότερης αφόδευσης.
Διατί για να λέμε και καμιά αλήθεια, η αφόδευση είναι παρά φύσιν συνουσία με αντίστροφη φορά.
Και ρωτώ τρεμάμενος ξανά και ενώ τα σάλια μου ρέουν άφθονα μαζί με το αφρώδες περιτύλιγμα τους -εκ θυμού προερχόμενο- μήπως να σας δάνειζα κύριε το δονητή της γιαγιάς ενός φίλου μου να επισκευάζατε την καμένη φλάντζα σας?
Μήπως να σας χάριζα με στοργή ένα μπολ μουχλιασμένα κεφτεδάκια, δια να ξερνάγατε τη χολή από τα εντόστια σας?
Ή έστω να σας δώριζα, πενθώντας για την ημέρα γεννήσεως σας, μια καπουτσινιέρα να εισέλθετε εντός της ωσάν εσπρέσο, να φιλτραριστείτε και να αποβάλετε τοιουτοτρόπως την επικίνδυνη μαλακία σας?
Φιλικά ρωτώ.
Και εχθρικά απαντώ: όλα είναι μάταια σε ένα κόσμο που σχεδιάστηκε από την αρχή λάθος, με ένα αργοκίνητο μηχανισμό εξέλιξης. Να τον χέσω και το Δαρβίνο και τις μαλακίες περί φυσικής επιλογής και πέη μπλε. Ο μηχανισμός αναγνώστη, -για να αντιληφθείς το πρόβλημα- είναι πιο αργοκίνητος και από τον ΟΤΕ το ενενήντα κάτι, σκατά εξέλιξη. Τόσα χρόνια και τα κόπρανα ακόμα επιπλέουν. Κύριε έχετε κάμει λάθος, αυτό δεν είναι φυσική επιλογή, είναι ψευδοράντομ διαδικασία. Εγώ σε τι φταίω να εντοπίζω με την ρινική μου κοιλότητα την μπόχα? Θες εξέλιξη, τα σκατά δεν επιπλέουν τέλος, στείλε τα στον πάτο να χαιρετάνε φύκια. Ουστ επιτέλους, γαμώ την Παναγία.
Άντε να μου γαμηθείτε όλοι σας, ξεσκισμένες Αγλαϊες. Στο διάλο.
Που πετάγεται η κάθε Ματθίλντη να μας αποδείξει ότι δεν είναι σκέτο κρέας.
(Περνούν τα λεπτά και έτσι η οργή χαραμίζεται λίγο λίγο και επιστρέφει η λογική? δεν είμαι σίγουρος, οψόμεθα)
Κατανοώ βεβαίως ότι κάποιος αποτυχημένος, είναι σχεδόν αδύνατο να κατασκευάσει ένα πνευματικό ανοσοποιητικό σύστημα, ικανό να σηκώσει το ασήκωτο βάρος του τίποτα που έχει γίνει, αλλά αυτή η διαπίστωση είναι αρκετή για να μπορέσω για άλλη μια φορά να μην μιλήσω, κατανοώντας τα δίποδα που με περιτριγυρίζουν?
Είναι αρκετή η διαπίστωση της κατάντιας κάποιου, και της βαθύτερης ρίζας αυτού του ξεπεσμού, έτσι ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί η κάθε του πράξη?
Μπορείς να συμπαθήσεις ή απλά να δικαιολογήσεις τον Κούγια επειδή είναι ενάμισι μέτρο, τον έχει -με το συμπάθειο- τεσσεράμισι εκατοστά και ως παιδί τον είχαν ταράξει στη φάπα, με αποτέλεσμα -είναι αυτονόητο- να έχει τιγκάρει στο κόμπλεξ?
Έχετε πρόβλημα κύριε? Να πάτε στον γιατρό σας. Απάνω μας θα θεραπευτείτε?
Πως να το πω πιο απλά?
Όλη μέρα να τον παίζεις δεν μεγαλώνει άλλο. Δυόμιση εκατοστά σου 'δωκε ο Κύριος? Ε πάρτο απόφαση, που να βαράς τον κώλο σου κάτω με τόσο θα ψοφήσεις. Άντε να του χώσεις και μια τρόμπα να τον κάνεις πέντε. Παραπάνω γιοκ. Αντί να μυξοκλαίγεσαι πάνε μάθε τις τεχνικές του Στινγκ, να γαμάς για τριαντα-δύο ώρες συνεχόμενα μπας και καταλάβει κάτι το μωρό σου. Είναι τόσο απλό.
Και τώρα αναγνώστη θα ρίξω περίτεχνα την τελευταία πινελιά στα λεγόμενα μου, αυτήν που θα απογειώσει το νόημα, τη σταλαματιά που θα μετουσιώσει το μέτριο σε αριστούργημα, αυτό που από Τάσο Πάντο θα με μετατρέψει σε Λιονέλ Μέσι σε χρόνο ντι τι (που λέει και ο τοιούτος). Τσίμπα λοιπόν:
Οι χειρότερες συμπεριφορές έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις.
ΥΓ:
Οφείλω να αναφέρω πως στο άνγκερ μάνατζμεντ με βοήθησε τα μέγιστα η μουσική της Καραϊνδρου. Για τους αδαείς η εν λόγω καλλιτέχνιδα γράφει τη μουσική για τις ταινίες του Αγγελόπουλου.
Δράττομαι της ευκαιρίας και στοχεύοντας το σινεφίλ κοινό, αναφέρω ενδεικτικά κάποια από τα αριστουργήματα του εν λόγω σκηνοθέτη:
"Ο Μελισσοκόμπος", "Το Φλέμα του Οδυσσέα", "Ανα-Παράταση", "Ωμέγα Λέξαντρος", " Το Ποίον στην Ομίχλη", "Το μετέωρο Βλήμα του Πελαργού", "Τα Ξύνει στα Κύθηρα", "Το λιβάδι που ΔΑΠίζει", "Οι Κυνη-Γιοί", "Α! Φίνα, επιστροφή στην Ακρόπολη" κ.α.
ΥΓ2:
Υπερπανόπτα Μίναρε ζητώ συγνώμη για την αποχή μου από τον ρόλο του θρησκευτικού ηγέτη που κατέχω σε αυτό το βλογ. Οφείλω να αναλάβω τις ευθύνες μου. Ωσάν Πάκης λοιπόν και για λόγους ευθιξίας σου υποβάλω την παραίτηση μου. Αν δεν γίνει δεκτή, καθαρά για λόγους αναισθησίας δεν θα επιμείνω (πιτσιρίκο?).
Αναρτήσεις
