Το σημερινό ποστ είναι μια γάργαρη λεπτεπίλεπτη μαρέγκα αγκαθοειδούς εσωστρεφόμενης συναναστροφής το οποίο αφιερώνω αγόγγυστα, οσονούπω και a propos στον αμαγάριστο κατάλευκο συνδετήρα που είναι ξαπλωμένος στο νιπτήρα των παπουτσιών μου.
Να πω εδώ επί τη ευκαιρία, "Μαρία τράβα να δεις. Ανέρχομαι" , πράγμα το οποίο ανέκαθεν σηματοδοτούσε την πάρηβο, την περίοδο όπου κάθε θερσίτης λογοδοτούσε στη περιγραφή με ζεύγος Lax, όχι από κενοφοβία αλλά από αυτούσιο παραζάλισμα. Η σκηνοπηγία εξάλλου δεν προδίδει την σημαίνουσα παραδοχή, είναι γνωστό...
Η ώρα πεσμένη και εσύ κάθεσαι στα μπράτσα σου, μαλαματένιε όφι, όφσετ σαπουνόπερα διμοιρίας μυρμηγκιών σε αποστολή αυτοχθονίας. Τον Ωσηέ μπορεί να μην τον εγνώρισα όμως από εχθές οι μύες μου έχουν δείξει σημάδια κοπρόσεως, κάτι που δεν σημαίνει κάτι αλλά θα ερμηνευθεί πάραυτα από σύσσωμο το καλλιτεχνικό Σερρέωμα ως ένα αβαθμολόγητο ακίνητο.
Ούτε καν-καν θα μπορούσα εγώ ποτέ να φανταστώ οτιδήποτε αλλά η αλήθεια γίνεται ξεκάθαρη μετά την κατάποση πολλών κάιζερ, και εδώ δεν εννοώ τις ομώνυμες μπύρες.
Σαν Μαρίνο κάνανε τον Γιώργο εχθές, αγαπητέ Κώστα. Σαν Χοσέ τον είχαν κάνει εχθές.
""Μην δίνεις και τόση σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι γιατί σίγουρα είναι πατούσες", είπε ο μέγιστος φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε", θα έλεγα άμα το είχε πει.
Όπως λέω και εγώ μερικές φορές:" "
Μετά την μεγαγλοιώδη αυτή φράση, έφραξε ο εγκέλαδος και ο ωριόπλουμος αετήσιος χαμός μου εξοστρακίστηκε.
"Κάνε μου μια Χάρη" είπε στον Χάρο η Χαρά και μετά ζητοκραύγασε χαρούμενη από τη χαρά της.
"Δεν νομίζω ότι είναι σοβαρά αυτά που γράφεις εδώ", είχα πει εχθές σε έναν ηλίθιο που έγραφε 9 η ώρα το πρωί χαζομάρες μετά από ατέρμονη αυπνία εξαιτίας διαβάσματος. Και μου είχε απαντήσει με σθένος και περίσσεια παρρησία:
"Άντε και γαμήσου, ηλίθιε"
Δεν ήθελα να μεταφέρω εδώ τις ύβρεις, αλλά παραΣτράτησα και έγινα Χρήστος με αποτέλεσμα να γνωρίζω αυτά που γνώριζα όσο είχα σώας τας φρένας του αυτοκινήτου μου, πριν το τρακάρισμα με νταλίκα στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Εξάλλου, "Doom Spiros σπέρνω", αγαπητό μου φύλλο ελιάς και συνορεύω με τη Λαμία.
Άσχετο και σχετικιστικό ταυτόχρονα αλλά πάνω από Λα, το Ντο.
Κλείνω με τη γνωστό στίχο του ποιητή:
"Σαμ σαμ, α σαμ σαμ"
Να πω εδώ επί τη ευκαιρία, "Μαρία τράβα να δεις. Ανέρχομαι" , πράγμα το οποίο ανέκαθεν σηματοδοτούσε την πάρηβο, την περίοδο όπου κάθε θερσίτης λογοδοτούσε στη περιγραφή με ζεύγος Lax, όχι από κενοφοβία αλλά από αυτούσιο παραζάλισμα. Η σκηνοπηγία εξάλλου δεν προδίδει την σημαίνουσα παραδοχή, είναι γνωστό...
Η ώρα πεσμένη και εσύ κάθεσαι στα μπράτσα σου, μαλαματένιε όφι, όφσετ σαπουνόπερα διμοιρίας μυρμηγκιών σε αποστολή αυτοχθονίας. Τον Ωσηέ μπορεί να μην τον εγνώρισα όμως από εχθές οι μύες μου έχουν δείξει σημάδια κοπρόσεως, κάτι που δεν σημαίνει κάτι αλλά θα ερμηνευθεί πάραυτα από σύσσωμο το καλλιτεχνικό Σερρέωμα ως ένα αβαθμολόγητο ακίνητο.
Ούτε καν-καν θα μπορούσα εγώ ποτέ να φανταστώ οτιδήποτε αλλά η αλήθεια γίνεται ξεκάθαρη μετά την κατάποση πολλών κάιζερ, και εδώ δεν εννοώ τις ομώνυμες μπύρες.
Σαν Μαρίνο κάνανε τον Γιώργο εχθές, αγαπητέ Κώστα. Σαν Χοσέ τον είχαν κάνει εχθές.
""Μην δίνεις και τόση σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι γιατί σίγουρα είναι πατούσες", είπε ο μέγιστος φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε", θα έλεγα άμα το είχε πει.
Όπως λέω και εγώ μερικές φορές:" "
Μετά την μεγαγλοιώδη αυτή φράση, έφραξε ο εγκέλαδος και ο ωριόπλουμος αετήσιος χαμός μου εξοστρακίστηκε.
"Κάνε μου μια Χάρη" είπε στον Χάρο η Χαρά και μετά ζητοκραύγασε χαρούμενη από τη χαρά της.
"Δεν νομίζω ότι είναι σοβαρά αυτά που γράφεις εδώ", είχα πει εχθές σε έναν ηλίθιο που έγραφε 9 η ώρα το πρωί χαζομάρες μετά από ατέρμονη αυπνία εξαιτίας διαβάσματος. Και μου είχε απαντήσει με σθένος και περίσσεια παρρησία:
"Άντε και γαμήσου, ηλίθιε"
Δεν ήθελα να μεταφέρω εδώ τις ύβρεις, αλλά παραΣτράτησα και έγινα Χρήστος με αποτέλεσμα να γνωρίζω αυτά που γνώριζα όσο είχα σώας τας φρένας του αυτοκινήτου μου, πριν το τρακάρισμα με νταλίκα στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Εξάλλου, "Doom Spiros σπέρνω", αγαπητό μου φύλλο ελιάς και συνορεύω με τη Λαμία.
Άσχετο και σχετικιστικό ταυτόχρονα αλλά πάνω από Λα, το Ντο.
Κλείνω με τη γνωστό στίχο του ποιητή:
"Σαμ σαμ, α σαμ σαμ"
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Τι τι,
τι τι,
τι τι ε ,
τι τι..
Spiros έχεις καμμία συγγένεια με τον Βυρωνάκο?? Τον Πολύδωρα ντε!
Μεγαλεία!
Ο, Ο, Ο και πάλι Ο!
Υ.Γ. Παρακαλείται ο φίλτατος Αλέξανδρος Τζίβρας (Ζίρος, ή κάπως έτσι, που είχε σχολιάσει παλιά), να κάνει παρέμβαση!
Για άλλη μια φορά το kastanoGR προλαβαίνει τις εξελίξεις.
Όπως κάθε αληθινή ιδιοφυία, αλλα χωρίς να είναι μια απο αυτές, ο Spiros μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινικη.
Προκειμένου να κάνει τη νοσοκόμα.Ναι.
Το μάθατε εδώ πρώτα.
Ορυμαγδό ανασφαλούς κάλου στο δεξί πατροπαράδοτο χαλίκι του μεσήλικα αρρενωπού θύλακα της θηλής μου προκάλεσαν τα λεγόμενά σου αγαπητέ Spiros. Δεν γνωρίζω αν πρέπει ή δεν πρέπει αλλά σίγουρα πρέπει να αμελήσω τα αμελέτητα του μελετητή φίλου της Αμελί που τα λόγια του στάζουν μέλι. Και μετά από την τόση χρονική συμπαράσταση και αναστεναγμούς στο κελί του φυλακισμένου φύλακα φυλακών, θα επανέλθω κατακρεουργημένος σαν κιμάς και όχι σαν και μας.
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και κάτι άλλο που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει ή προφανώς δεν θέλω να μεταφέρω στο blog γνωρίζοντας πως στο σούπερ μάρκετ από εχτές η βανίλια πωλείται προς 4,30 ευρώ το κιλό.
Ακόμα ένα αριστουργηματικό τερατούργημα που θα ζήλευε ακόμα ακόμα και ο μεγάλος Λούα Λούα (όχι του γαύρου, ο άλλος που είναι μεγαλύτερος). Σφίγγω δυνατά την γροθιά με ατόφιο κούφιο μασίφ από πέτρα μηλιάς που δεν έβγαλα χτες γιατί δεν είχα καθόλου όρεξη να μιλήσω σε κανέναν που δεν άκουγε την σιωπή μου. Έτρεξα ανέμελα μπουσουλώντας σαν μικρό βρέφος 99 ετών στα 5 μου δάχτυλα κοιτώντας ανάμεσα από τα σκέλια του ξαναμμένου γίγαντα των 13 εκατοστών τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια της μαντεμένιας γάστρας που σιγόκαιγε πάνω στην μπλε φλόγα της νέας δημοπρασίας εξάγοντας μια υπέροχη μυρωδιά (καμία σχέση με τον δικό μας) αποξηραμμένου κόπρανου. Στο τέλος για να συνεχίσω ξεκινώντας την ιστορία από την αρχή της μέσης θα σας εξιστορίσω τα γεγονότα έτσι όπως δεν έχουν γίνει με σειρά τυχαία βάζοντας αριθμούς από το 0 ως το 0,4 με βήμα 0,00001 καταλήγοντας στην λύση του αλγόριθμου του Γιόχαν Στράους που έπεσε στα βάθη του Μπλε Δούναβη σχίζοντας με μανία το κατακόκκινο άνθος της Μαρίας της κουτσής που βρήκε τελικά το φως της έπειτα από το μέγα θαύμα που πραγματοποίησε στον γάμο της Κανά (της Μελίνας) ο Χέσους με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας που του παρείχαν οι Νεφελίμ. Αυτά για αρχή και να γνωρίζεται πως στα κεφτεδάκια μπαίνει πάντα δυόσμος.
Θα μπορούσα πολύ απλά να φιλοφρονήσω την φιλόξενη υποδοχή του ματωμένου υπερυψωμένου πατώματος αγναντεύοντας ένα υπέροχο τοπίο που λίγοι έχουν δει και σας ομολογώ πως δεν είμαι μέσα σε αυτούς τους κάποιους που με καμάρι φωνάζουν, κοιτώντας ενδεικτικά τα παραπλήσια χρώματα της γαλανόλευκης σημαίας. Θα μπορούσα επίσης με λόγια κοφτά και απότομα να μιλήσω την γλώσσα των κωφάλαλων που με τόσο κόπο ζωγράφισε στον τελευταίο του πίνακα ο μεγαλοφυής ποιητής-αρθρογράφος Φρούδος Ελπίδας. Θα μπορούσα, αλλά σας υπόσχομαι πως το μπορώ και το δεν μπορώ διαφέρουν όσο το θέλω και δεν θέλω. Με λίγα λόγια και κλείνοντας την παρένθεση που κατά λάθος είχα ανοίξει το φθινόπωρο του 2001 σας μεταφέρω τις ευχές μου.
Μα καλά κανείς δεν κατάλαβε το προφανές από τα συμφραζόμενα που παρέλειψα να παραθέσω?
Κανίς δεν θέλησε να πεταχτεί κράζοντας στο διπλανό μυρμήγκι?
Τι είναι η ποδάγρα κουτοπόνηρε αγωγιάτη?
Μην είναι σαν το λούστρο της μπαλκονόπορτας, σαν το καταπράσινο υδροκυάνιο της ξέφρενης σαβούρας?
Δεν θα αναλογιστώ παράμερα καθώς ηδονίζομαι, σαν ύπνος σκληροτράχηλος, αριστερόστροφος και πενταδάχτυλος που φέρνει στο τρεχάμενο νερό την λήθη. Από λάθος έγινα μπεκάτσα και δάνεισα την πανύψηλη μπουγάτσα μου σε μία φίλη που είναι τάπα και την έβαλα στην μπανιέρα μου για να τη βουλώσω και να κάνω αφρόλουτρο.
Μάνα γιατί με έφτιασες προχθές κάτω από την γέφυρα στο δεξί παγούρι Γιώργο Τράγκα?
Δημοσίευση σχολίου